A primeira na fronte: un plan de pensións non é unha pensión. O nome “pensión” puxérono aí con calzador simplemente para vender a moto, é dicir para que os traballadores/as pensen que subscribindo un plan de pensións terán outra pensión de xubilación pero polo privado.
Unha pensión de xubilación dá Seguridade Social é un pago mensual que che fará a SS cando te xubiles, durante un tempo ilimitado e por un importe que; dependerá dás túas bases de cotización anteriores á xubilación. É dicir que ata é posible que a SS acabe pagando unha cantidade total maior dá cotizada nalgúns casos.
En cambio, un plan de pensións privado consiste en meter un diñeiro cada mes nun fondo de pensións sen poder sacalo antes dá xubilación salvo excepcións e despois sacalo todo xunto ou aos poucos ata que se acabe.
É dicir que o diñeiro que cobrarías dá túa pensión de xubilación dá SS poñeríao a SS, non ti, sacándoo dás cotizacións dos/as traballadores futuros. En cambio o diñeiro que cobrarías do plan de pensións privado sería exclusivamente o que ti mesmo metiches antes. Por iso o sistema privado, que nin sequera é un sistema de xubilación realmente, é un sistema de capitalización no que cada un paga o seu.
Por iso deféndeno os que o defenden !
Entón por que o chaman plan de pensións?
Porque ninguén o subscribiría si o chamasen algo así como “plan de aforro para a xubilación pero sen poder sacar o diñeiro ata devandita xubilación e meténdoo nun fondo de investimento exposto a riscos”. Ademais, ao chamalo plan de pensións establecen unha especie de vinculación psicolóxica co sistema público de xubilacións dá SS.
Estas son as supostas vantaxes dos plans de pensións:
- O diñeiro que se mete neles non paga IRPF. É dicir que si un ano gañases 20.000€; e ingresas 2.000€ no plan de pensións, pagarías impostos coma se só gañases 18.000€.
IRPF que pagaras no momento que rescates os cartos, xa sexa na súa totalidade ou fraccionados.
- É un investimento, de forma que logo sacarás o que metas máis os intereses que che xerou. Pero se cadra non che contan que como todo investimento un plan de pensións está suxeito a risco. Non só risco de non gañar senón tamén risco de perder todo ou parte do investido. Claro que existen os plans de pensións de baixo risco pero eses tampouco aseguran non só rendibilidade algunha senón nin sequera o capital inicial. Existen os chamados plans con garantía nos que o banco asegura unha cantidade X a data E, pero a cambio dun compromiso de permanencia.
Doutra banda, non hai que esquecer que os plans de pensións teñen comisións sobre o capital depositado no mesmo. Por exemplo meter diñeiro nun plan de pensións con comisións do 1,75% sería sinxelamente metelo nun curioso produto de investimento que non só non garante ganancias senón que si que garante perdas do 1,75% anual.
Todo isto quere dicir que de nada serve aforrar?
Todo o contrario. Pero unha cousa é aforrar e outra cousa é un plan de pensións. O aforro é o mellor que pode facer calquera traballador, pero baixo o seu control. Por exemplo o diñeiro metido nun simple depósito ou conta remunerada de libre disposición. Por non falar do diñeiro no colchón, que iría perdendo valor aos poucos coa subida do IPC pero polo menos o colchón non cobra comisións.
Por exemplo, o traballador que teña aforrado o salario de dous anos quizá se poida permitir algo tan sinxelo como mandar ao seu xefe á merda cando o considere necesario e conveniente.
