Os traballadores e as traballadoras de ZF Dalphimetal Vigo participarán o próximo 6 de xuño (e luns sucesivos) na manifestación que percorrerá o Camiño Caramuxo, lugar onde se sitúa o centro de traballo. O Comité fixo un chamamento ás case 500 persoas que forman o persoal para que se mobilicen en sinal de protesta ante a actitude da dirección da empresa.
Por unha banda, denúnciase que para o convenio 2020-2023 a proposta da empresa en materia salarial é total e absolutamente precaria e non fai outra cousa que profundar na perda de poder adquisitivo que vén arrastrando de convenios anteriores. A empresa propón un incremento total entre 2020 e 2023 dun 6.5% (0%, 1.5%, 2%, 3%) que non aplicaría a todos os conceptos e sen revisión a IPC real. Considerando que a previsión do IPC para ese mesmo período é, de momento, dun 12.07%, a proposta da dirección da empresa supoñería unha perda de poder adquisitivo para eses anos dun -5.57% como mínimo. A maioría do Comité de Empresa, CIG, UXT e CUT, foi tallante: “a proposta da empresa é inaceptable e non se abandonarán as xustas e dignas reivindicacións que levan expondo estas tres centrais durante toda a negociación para manter o poder adquisitivo e para eliminar a brecha salarial existente”. Lonxe de eliminar esas diferenzas, a proposta da empresa crearía novas diferenzas entre o persoal ao propoñer que un complemento aplíquese de maneira porcentual en base á antigüidade, creando traballadores/as de primeira, de segunda e de terceira.
A empresa estívolle tomando o pelo ao CE e a todo o persoal dilatando o proceso negociador, xogando ao gato e ao rato, utilizando a estratexia do desgaste para tentar conseguir que o persoal e o CE réndanse e acepten sen máis o que lle ofrecen a pesar de ser unha esmola. Comentar como exemplo que a subida proposta para 2021 é 1.5% no salario base, xustificando a empresa que é o límite máximo que poden ofrecer, con todo, lemos en prensa que o persoal de Alemaña, Friedrichshafen (50.000 persoas) recibiron un bonus especial coronavirus de 1100€ (que se podería traducir nunha subida dun 4% para un salario bruto de persoal directo de fabricación).
Desde finais de xaneiro, e tras varias mobilizacións, a proposta económica da empresa mantívose inalterable a pesar de manter 6 reunións posteriores: a única lectura é que a postura da empresa está lonxe de ser unha negociación, a isto chámaselle imposición e para nada pódese considerar actuar de boa fe.
Por outra banda e tal e como se mencionou na asemblea de traballadores e traballadoras celebrada o pasado 21 de maio, denúnciase que historicamente a empresa sempre se mostrou disposta a negociar, con todo, dun tempo para acó, non existe xa esa dinámica de diálogo e negociación, nin no que respecta ao convenio segundo se relatou, nin ao plan de igualdade, do que levamos sen obter resposta desde decembro, nin ao teletraballo, medida conciliadora que se implantou en todas as localizacións de ZF a nivel mundial, excepto aquí, sen dar visibilidade algunha sobre o tema, resolveron cun “é obrigatorio a volta ao traballo presencial ao 100%”.
O Comité de Empresa defende que tanto a planta de produción como o centro de desenvolvemento son centros de referencia dentro do grupo ZF, isto debería bastarlle á dirección do centro de Vigo para darlle ao traballo e ás persoas de ZF Vigo, por xustiza e dignidade, o valor e respecto que se merecen.
