As rúas semellan ríos sen auga. Sabemos que por elas debería desbordar unha marea de clase traballadora cos seus berros, coa forza popular consciente da súa clase e da súa forza para conquistar os nosos dereitos, para sermos donos e donas dos medios de produción, do noso destino.
Pero as rúas están en silencio e nós, como sindicato de clase, temos parte de responsabilidade nesta situación. Caemos no desánimo e na trampa da resistencia como única solución ante os golpes do capital nos últimos dez anos.
Caemos no desánimo e na trampa da resistencia como única solución ante os golpes do capital nos últimos dez anos.
É a hora da audacia, da alegría, a hora de deixar de lado o simbólico, de rematar coa clase traballadora como fórmula estética ou discurso oco; é hora de recuperar a conciencia individual non coma a construción do “eu” capitalista, senón para ser homes e mulleres que conformamos unha clase social para vencer.
Deixemos atrás as datas como conmemoración, como días nos que contar cabezas ocas, e saiamos a tomar as rúas cunha única voz, que xamais será a de ningunha estrutura propia do poder. Só poderá ser a voz popular, a man traballadora e a memoria do que fomos e seremos.
A clase traballadora temos a responsabilidade e a obriga de manter e ampliar os nosos dereitos, de conquistar os medios de produción, de traballar para vivir, de formarnos na liberdade e no compromiso, de parar o imperialismo na súa actual fase de globalización.
imos encher as rúas, ser os ríos que desbordarán. Imos deixar ben claro que remataron os tempos do conformismo, que a derrota non era máis que unha paréntese na que coller folgos
A clase traballadora somos a revolución bolivariana, somos as persoas migrantes, somos as explotadas, somos cada muller asasinada polo patriarcado capitalista, somos as kellys, somos Palestina, somos a folga que flúe e xa se achega de novo para voltear a pirámide.
Este 1 de maio imos encher as rúas, ser os ríos que desbordarán. Imos deixar ben claro que remataron os tempos do conformismo, que a derrota non era máis que unha paréntese na que coller folgos, optimismo e alegría para a loita que imos dar.
Volve o 1 de maio cos mártires de Chicago ao fondo; morre o 1 de maio coma ponte!